– Podczas swoich świadectw staram się mówić jedynie o sobie. Unikam wątków, które   dekonspirowałaby tożsamość osób, które sobie tego nie życzą.

– Skupiam się na swoich doświadczeniach lub takich, które potwierdził czas.

– Mimo iż nie zaniedbuje swojej edukacji teologicznej i rozwoju duchowego nie przekraczam granicy -od opowiadania do nauczania.

– Nie „produkuję” historyjek na potrzebę chwili lub pasujących do konwencji spotkania.

– Dopasowuję narrację do słuchacza, do jego wieku, nie opowiadam młodzieży o kwestiach drastycznych.  

– Staram się swoją osobą „nie przysłaniać” Pana Boga.  

– Odpowiadam na pytania, jeśli nie są związane stricte z moim świadectwem to tylko na te, na które znam odpowiedź. Nie „szyję” odpowiedzi na miarę, tylko po to by jakoś odpowiedzieć. Potrafię powiedzieć – nie wiem.

– Kiedy jestem zaproszony na spotkanie autorskie. Skupiam się na swojej twórczości, kwestia mojego nawrócenia (która jest nierozerwalna od mojej twórczości) jest poruszona incydentalnie. Odwrotnie, kiedy jestem zaproszony na podzielnie się świadectwem. Wtedy te proporcje są odwrotne.