Jak doszło do napisania pierwszej książki?

– Można z tego sklecić niezłe opowiadanie. Był rok 2010. Opuściłem zakład karny, podejmowałem dorywczą pracę na budowach w charakterze pomocnika. Mimo iż pracowałem ciężko i rzetelnie, byłem zwalniany ze względu na swoją przeszłość i brak kwalifikacji w zawodzie. Dlatego pracowałem tylko sezonowo. Niestety, to było za mało by przeżyć. W czasie tych turbulencji w poszukiwaniu swojego miejsca w życiu podjąłem wyzwanie – naukę poruszania się w internetowej sieci. Kolejno zacząłem publikować na forach społecznościowych swoje treści. Krótkie myśli, aforyzmy, opowiadanka. Zostały one pozytywie odebrane. To motywowało mnie, bym pisał więcej i więcej.  Jednak to wszystko co publikowałem, po krótkim czasie znikało w czeluściach cyfrowego świata, a czytelnicy wciąż chcieli więcej.  Dopingowany pozytywnymi komentarzami, postanowiłem podjąć wyzwanie napisania książki. Papierowa forma byłaby namacalnym owocem mojej pracy, tym samym mógłbym zostać poddany weryfikacji jako autor.

Pisanie nie sprawiało mi problemów, dlatego śmiało podjąłem to wyzwanie. Pracując fizycznie gdzie tylko się dało po to, by przetrwać – wspierany przez osoby bliskie – pisałem. Praca nad pierwszą powieścią zajęła mi cztery lata… Oczywiście, mogłem skończyć dużo szybciej, jednak chciałem zrobić to dobrze.

Pracowałem, czytałem i pisałem.

 Z racji tego, że byłem dyletantem w dziedzinie znajomości rynku wydawniczego i nie miałem kogo się doradzić w tej kwestii, dokonałem wyboru wydawnictwa na zasadzie losowej. Padło na Poligraf…

 Ocenili, że książka jest ciekawa i posiadam talent, niemniej zażyczyli sobie za jej wydanie 16 tysięcy złotych. Byłem tym nieco zaskoczony, ponieważ wydawało mi się, że skoro mają z tego tytułu tantiemy to mogliby we mnie zainwestować?

 – Niestety nie… Przyznali, że książka dobra, ale zapłacić trzeba. Wtedy pomyślałem sobie, że być może tak to funkcjonuje i wszystkich obowiązują takie same zasady. Nie wiedziałem, gdzie takie informacje zweryfikować, nie znałem nikogo w środowisku autorskim. Miałem dwóch znajomych poznanych w sieci, którzy wydali książki. Zapytałem ich, jak sobie z tym poradzili. Odpowiedzieli, że znaleźli sponsorów, doradzając mi, bym postąpił tak samo.

 Jednak jakoś mi to „nie leżało”. Uważałem, że skoro cztery lata poświeciłem tej książce, to powinienem doprowadzić samodzielnie sprawę do końca.

 Wiedziałem, że w dotychczasowej pracy pomocnika budowlanego, z pensją około 1800 złotych, nie mam szans na uzbieranie takiej kwoty (16 tysięcy złotych). Podjąłem trudną decyzję wyjazdu za granicę, padło na Anglię. Całe życie byłem ryzykantem, dlatego postanowiłem zaryzykować i tym razem.

 Problem polegał na tym, że nie miałem żadnych pieniędzy na start, nikogo tam nie znałem, tak jak nie znałem języka angielskiego.

 Plany miałem duże i obiecujące, serce pełne nadziei, a głowę nabitą szerokimi horyzontami które rozpościerali ludzie tam zamieszkujący… Niestety, życie brutalnie i szybko wszystko zweryfikowało.

 Już w pierwszym tygodniu wylądowałem na ulicy, błąkając się bez celu zaułkami ośmiomilionowego miasta. Niespodziewanie spotkałem znajomego Cygana z Legnicy! Nie znaliśmy się blisko, jednak okazał się być dobrym człowiekiem. Zaprosił mnie do siebie do domu, gdzie dał mi pokój swojego syna, dzieląc się również jedzeniem. Taka sytuacja trwała jakiś czas, w którym to pobierałem od niego nauki jak przetrwać samemu w wielkim mieście. Kolejno pomogło mi inne małżeństwo, również przyjmując pod swój dach, gdzie mieszkałem u nich – najpier w salonie, potem w piwnicy.

 Później ponownie wylądowałem na ulicy. Było mi ciężko, ponieważ nie znałem języka angielskiego, nie posiadałem zawodu itd. Znajomy Cygan pomógł mi znaleźć pracę na szrocie samochodowym, który prowadził Nigeryjczyk. Mieszkałem tam w jednym z opuszczonych samochodów, pracowałem po dwanaście godzin dziennie za głodowe stawki.

 Po kilku miesiącach, wycieńczony ciężką pracą i bardzo słabym jedzeniem, wyżaliłem się Panu Bogu – że nie wiem, ile jeszcze dam tak radę. Przez ten cały ten czas (a było to około trzy miesiące_ uzbierałem pięćset funtów. To był cały mój majątek i pewnej niedzieli postanowiłem poszukać kościoła. Po kilku godzinach błąkania się po omacku, znalazłem polską misję katolicką. Byłem przeszczęśliwy!

 Wszystkie pieniądze, które posiadałem, oddałem na tacę. Wtedy kapłan zmierzył mnie wzrokiem.                Był zaskoczony, że jakiś przybrudzony, obszarpany – prawdopodobnie bezdomny, którym zresztą na tamten czas byłem – oddał taką kwotę na ofiarę.  

Wtedy zapytał mnie – dlaczego to robisz?

Odpowiedziałem:

– Nie mam pomysłu jak dalej żyć jak sobie z tym wszystkim poradzić… –

Ponowił pytanie:

– Ja rozumiem, ale skoro to twój cały majątek, to dlaczego go oddajesz? –

 – Bo skoro Pan Bóg jest taki mądry, to niech teraz się o mnie martwi! – odpowiedziałem z pewnym wyrzutem i goryczą.

 I wtedy nastąpił prawdziwy CUD! –  już po dwóch tygodniach od momentu oddania pieniędzy miałem bardzo dobrą pracę na lotnisku Heathrow w Londynie za stawkę 10 funtów na godzinę. To pozwoliło mi dosyć szybko zgromadzić wymaganą kwotę. Wróciłem szczęśliwy do Polski i zapłaciłem za wydanie książki.

 Myślałem, że potem wszystko pójdzie z górki. Jednak nawet nie przypuszczałem, jak bardzo się myliłem.

 Problemy rozpoczęły się niemal od razu po wpłacie żądanej kwoty. Skończyły się miłe słówka i zapewnienia o profesjonalizmie.

 Kiedy przyszły uwagi redaktorskie zrozumiałem, że osobie pracującej nad tekstem brak jest wiedzy choćby podstaw wiary katolickiej, i nie tylko. Powstały pierwsze konflikty i nieporozumienia. Przygotowałem na portalach premierę swojej książki. Wydawnictwo zawaliło kolejny raz, opóźniając wydanie o miesiąc.  Potem okazało się, że książka posiada błędy. Minęło dużo czasu, a pozycji wciąż nie było w księgarniach. Byłem bardzo rozczarowany tą współpracą. Musiałem osobiście interweniować u kierowniczki księgarni w mojej rodzinnej, jakby nie patrzeć stutysięcznej, Legnicy. By sprowadziła książkę…

 Czara goryczy się przelała. Odwiedziłem kilka Empików i nici… Próbowałem interweniować sam, księgarnie poinformowały wydawnictwo Poligraf, a to – zamiast działać – zerwało ze mną umowę, zostawiając mnie na lodzie, odsyłając do domu kilkaset egzemplarzy książki!

 Zacząłem szukać w Internecie informacji na temat Poligrafu i to, co tam znalazłem, przeraziło mnie.  O reszcie doinformowali mnie czytelnicy działający na forach – że wybierając Poligraf, strzeliłem sobie w kolano i jestem skończony.

  Pomyślałem, że faktycznie to już mój koniec… Byłem załamany.  Ponieważ nie miałem pojęcia, jak pozycja została odebrana przez tych, którzy ją przeczytali, żyłem w niepewności.  Znajomi, którzy bardzo dzielnie mi kibicowali i wspierali, doradzili bym założył na portalu społecznościowym stronę tytułową mojej książki „Wysłuchaj mnie, proszę…” I poprosił o przysyłanie tam recenzji od osób, którym udało się ją jakimś cudem kupić i przeczytać.

 Posłuchałem ich i zaczęły napływać pierwsze recenzje. Czasami były one profesjonalne, a czasami bardzo proste zamykające się w jednym zdaniu. Jednak jakie by nie były, to wszystkie były… POZYTYWNE!

 Wtedy poczułem coś, czego nie czułem od wielu lat. Poczułem radość, radość z tego, że udało mi się stworzyć coś, co przynosi innym satysfakcję. Recenzji było coraz więcej. To mnie upewniło w przekonaniu, że chyba mi to wyszło! Jednak to wciąż nie zmieniało mojego podbramkowego położenia. Po krótkim czasie Poligraf wycofał cały nakład z księgarni i odesłał mi do domu.

 Nie wiedziałem, co mam dalej robić. Moja przyjaciółka, która pomagała mi charytatywnie przy całym przedsięwzięciu w charakterze menedżera, zadziałała.

 Do dzisiaj nie wiemy jakim cudem, choć próbowaliśmy to wyjaśnić, odezwało się do nas inne wydawnictwo – Bernardinum. Zaoferowało wydanie. To był cud, ponieważ mało kto zdecydowałby się na taki krok mając na uwadze, że książka była już na rynku, w dodatku wydana przez wydawnictwo             o tak złej reputacji.  A jednak…

 W przypadku Bernardinum sprawy poszły o wiele szybciej, dało się odczuć profesjonalizm. Ponowne wydanie, księgarnie, czytelnicy i …. Kolejne pozytywne recenzje. Tak jest do dzisiaj.

 Tak doszło do wydania „Wysłuchaj mnie, proszę…” Oczywiście, całą sytuację opisałem w wielkim skrócie.  

W pewnym sensie tak. Należy jednak na tę kwestię spojrzeć dwojako, rozdzielając moją działalność ewangelizacyjną od autorskiej.

 Paweł Cwynar jako były przestępca dzielący się doświadczeniem poznania Chrystusa, w efekcie czego wszedł na drogę nawrócenia – to jedno. Z tym doświadczeniem „nie mam parcia na szkło”. Odpowiadam na zaproszenia, wpisując się w poczucie misji, do której powołał mnie Pan Bóg. Starając się zawsze pamiętać, Kto jest Tym Pierwszym.

 Tutaj jednak granica jest cienka pomiędzy tym, by ludzie we mnie wiarygodnie zobaczyli działanie Jezusa Chrystusa, a tym, by uzurpować dla próżnych korzyści jak najwięcej Jego chwały dla siebie.

  Paweł Cwynar jako autor, to coś innego. Pisarze cierpią na wiele „bolączek”. Jedną z nich jest docieranie do czytelników. Jest nieprawdą, że autor, który napisze dobrą książkę, o nic więcej nie musi się martwić. Że jego dzieło samo – na zasadzie marketingu szeptanego – wzniesie się na wyżyny list bestsellerów. Jeśli już faktycznie posiadamy wartościową np. powieść, to kolejno musimy podjąć potężną batalię o dotarcie do odbiorców. Dlatego w tej kwestii podejmuję starania, by zaistnieć chociażby po to, by zostać poddanym weryfikacji przez czytelników – do momentu, kiedy nazwisko stanie się rozpoznawalne za przyczyną ciekawych treści, znanego wydawnictwa, które stać na zorganizowanie mocnej kampanii reklamowej, owocami czego są tantiemy wystarczające na przeżycie, itd. itp.

 Biorąc pod uwagę tak smutną rzeczywistość, staram się sobie pomóc, nie przekraczając jednak granicy dobrego smaku.